De Wet en de Statuten
De Wet, ook wel het Common Law, vormt het fundament van rechtvaardigheid voor levende man/vrouw.
Zij geldt voor mens in gelijke mate en beschermt onze onvervreemdbare rechten.
De Wet biedt herstel aan wie schade heeft geleden en maakt het mogelijk dat mensen in vrede, redelijkheid en harmonie samenleven.
De Wet is de uitdrukking van de macht en het gezonde verstand van de mensen.
Zij beschermt levende man/vrouw tegen schade, verlies en bedrog.
Statuten daarentegen zijn vastgestelde bepalingen van de wetgevende macht.
Zij zijn van toepassing op rechtspersonen die publiek zijn geregistreerd — als franchises van de Staat.
Statuten verlenen beperkte privileges en voordelen aan kunstmatige personen en leggen daarbij regels, voorschriften en contractuele voorwaarden vast op basis van toestemming.
Zij hebben vaak de schijn van wet, de zogenoemde ‘colour of law’,
maar zijn in wezen administratieve bepalingen voor de organisatie van de Staat en haar entiteiten.
Statuten zijn geen Wetten.
De Wet komt voort uit de mensen.
Statuten komen voort uit de Staat.
Rechtsbeginsel
Quid fas non veritas est — Legaliteit is geen Realiteit.
Het onderscheid tussen wat rechtmatig (lawful) en wat wettelijk (legal) is,
is letterlijk een zaak van leven en dood.
Wat rechtmatig is, behoort tot de levende man/vrouw.
Wat wettelijk is, geldt voor de dode, fictieve rechtspersoon.
legal = fictie
statute = standbeeld
legislation = been van een standbeeld
act = handeling van een standbeeld
De structuur van macht
In een constitutionele monarchie met parlementair bestuur, zoals Nieuw-Zeeland,
zijn alle soevereine mannen en vrouwen de jure — dat wil zeggen: zij bestaan in de Wet.
Alle publieke functionarissen die optreden namens een corporatieve overheid,
en alle kunstmatige rechtspersonen, handelen de facto — in de praktijk, niet in recht.
De gerechtelijke macht van de mensen binnen het Common Law-domein wordt rechtmatig uitgeoefend, bijvoorbeeld via juryrechtspraak (trial by jury).
De uitvoerende macht van de Staat daarentegen is een gedelegeerde beheersfunctie,
die wettelijk wordt uitgeoefend door middel van wetgeving (legislation).
De aard van Statuten
Statuten verschijnen als Acts, Bills of Legislative Instruments,
en zijn uitsluitend van toepassing op kunstmatige rechtspersonen die bij wet zijn gecreëerd.
Daarom verwijzen zij nooit naar een levende man of vrouw.
Een statuut draagt ook nooit de titel ‘Law’.
Toch spreken publieke functionarissen vaak over “Acts” alsof het wetten zijn.
Een Act is echter geen Wet —
bijvoorbeeld: de Land Transport Act heet niet de Land Transport Law.
Erkenning van levende rechten
Slechts enkele Nieuw-Zeelandse statuten erkennen nog het recht van levende mannen en vrouwen op een behoorlijke rechtsgang (due process of law), waaronder:
-
de Imperial Laws Application Act 1988, die bepaalt dat het common law deel uitmaakt van de wetten van Nieuw-Zeeland;
-
de Observance of Due Process of Law Statute 1368, die verwijst naar de oude wet van het land;
-
en de New Zealand Bill of Rights Act 1990, die geldt ten behoeve van alle natuurlijke personen.
Toestemming en verantwoordelijkheid
Het naleven van de Wet is een natuurlijke handeling,
omdat zij onze rechten en vrijheden als levende mensen beschermt.
Eerbiedigen wij de Wet niet, dan verliest zij ook haar beschermende kracht.
Het naleven van statuten daarentegen is vrijwillig.
Wij maken deel uit van de legale samenleving uit persoonlijke keuze.
Die toestemming geven wij individueel, niet collectief via verkiezingen.
In een werkelijk vrije samenleving zouden mannen en vrouwen
binnen de Common Law-jurisdictie bewust en vrijwillig instemmen
met de commerciële “voordelen” en “privileges” die de Staat aanbiedt
binnen het Admiralty Maritime-rechtsgebied.
Het is echter van belang te beseffen dat de Staat als corporatie functioneert
binnen een schuld-geldsysteem, waardoor de mensen niet te maken krijgen
met de jure Common Law-contracten, maar met de facto maritieme contracten
die de belangen van banken dienen — waarbij de mensen borg staan voor schuld.
Wanneer statuten corrupte of onderdrukkende vormen aannemen,
hebben de mensen niet alleen het recht, maar ook de plicht
om hun toestemming in te trekken en hun rechten te verdedigen.
Alleen de mensen zelf kunnen de corruptie van het bestuur herstellen.
Statuten als overeenkomsten
Statuten zijn in wezen contracten.
Zij beschrijven de voorwaarden en bepalingen van commerciële overeenkomsten,
en ontlenen hun rechtskracht uitsluitend aan toestemming.
Kadertekst: het begrip “Instrument” binnen Common Law
Binnen het Common Law verwijst een ‘instrument’ naar het geschreven document waarin een overeenkomst wordt vastgelegd.
Het instrument is niet de overeenkomst zelf, maar dient als bewijsstuk van wat tussen de partijen is overeengekomen.
Belangrijke punten:
-
Het contract bestaat uit de intentie en wilsovereenstemming van levende partijen.
-
Het instrument is slechts de vorm of schriftelijke weergave van die overeenkomst.
-
Het instrument kan formeel geldig zijn, maar het contract kan nietig zijn wegens bedrog of dwang.
In de context van statutair recht (Acts, Bills, Legislative Instruments) betekent dit dat wetten vaak slechts instrumenten zijn:
zij hebben de vorm van wet, maar niet altijd de essentie van rechtvaardigheid.
Binnen het Common Law ligt de nadruk dus op de intentie en rechtmatigheid van de overeenkomst,
niet op de uiterlijke vorm.
Een levend mens handelt rechtmatig (lawfully) vanuit wil en geweten,
terwijl een rechtspersoon handelt wettelijk (legally) via instrumenten en documenten.
Een instrument is slechts het bewijs van een overeenkomst —
de echte kracht ligt in de intentie, waarheid en eer van de handelende mensen.
‘Kia ora. De gezaghebbende bron voor Acts, Bills & Legislative Instruments’
📜 www.legislation.govt.nz
