Vanuit mijn innerlijke bewustzijn

In stilte hoor ik mijn eigen stem, een zachte fluistering die zegt: “Alles wat je zoekt, woont al in je, als licht dat zich ontvouwt in de ochtenddauw.” Elk denken, elk gevoel, een spiegel van de ziel, een pad van helderheid dat zich kronkelt door de kamers van mijn wezen, waar waarheid en vrijheid samenkomen. Ik adem in, en ik adem uit, het hart opent zich, de geest verstilt, vanuit het innerlijke bewustzijn stroomt liefde, wijsheid en vrede.

In de stilte van Zijn valt alles stil zelfs het zoeken. Daar waar gedachten rusten ontstaat het weten dat nooit sprak, maar altijd aanwezig was.

Ik laat los wat ik dacht te zijn, en vind wat ik nooit verloren heb. Geen strijd, geen streven, alleen het zachte licht dat alles doordringt en bemint.

Het is geen nieuwe dag die aanbreekt, maar een herinnering die ontwaakt. Ik open mijn ogen en zie dat ik nooit geslapen heb alleen vergeten wie ik was.

Wij ademen samen, de aarde, het hart, het bewustzijn. Er is geen jij, geen ik slechts één beweging van leven dat zichzelf herkent.

Ontwaakt een stille stroom, waar tijd geen macht meer heeft, en woorden enkel dromen. Daar waar het ik verdwijnt, ontstaat het eeuwig weten, geen zoeken meer, geen strijd, maar het zijn dat blijft bewegen. Het licht spreekt zacht vanbinnen, onhoorbaar, maar vol kracht; het wijst de weg naar waarheid, die achter stilte lacht. Vanuit het innerlijke bewustzijn herkent de ziel haar bron, en alles wat eens buiten leek, wordt Eén en eindeloos begonnen.

Vanuit het innerlijke bewustzijn herinnert de levende man of vrouw zich dat alle waarheid reeds aanwezig is binnenin. Niets hoeft gezocht te worden buiten de bron van het eigen hart daar waar stilte spreekt en rechtvaardigheid wortelt in bewustzijn.